Przedsiębiorczość lokalna

Rozmawiajmy o przedsiębiorczości. Może niektórym z Was powiedzie się ... ?

Moje osobista ocena jest następująca:
Twierdzę z całkowitym przekonaniem, że nie trzeba opuszczać gm. Płośnica, aby zajmować się biznesem. Koszt połączeń telefonicznych, usług internetowych i paliwa do samochodu są mniej więcej jednakowe w całej Polsce. W gm. Płośnica są za to znacznie niższe koszty produkcji, siły roboczej oraz wynajęcia powierzchni magazynowych i biurowych.
Chłonność wewnętrzna miejscowego rynku jest ograniczona i można uznać, że jest nasycona. Nie ma sensu otwieranie nowych sklepów, a nawet korzystniej byłoby niektóre z nich zamknąć.
Z tego wynikają następujące wnioski dla szukających pomysłów na własny biznes:
1. Opłacalna musi być tutaj wszelka produkcja. Dla producenta najważniejszy jest zbyt, ale już na drugim miejscu postawiłbym wielkość i jakość dostepnej siły roboczej. Warto dokonać inwentaryzacji wszelkiej produkcji, jaką prowadzi się na terenie gminy, by pokazać potencjał, jakim już gmina dysponuje. Niewątpliwie dominować będzie produkcja rolna, ale to także dobry towar handlowy. Być może opłaci się poszukać klientów, którzy więcej zapłacą bądź więcej kupią?
2. Interesującym kierunkiem usług, może być głównie handel hurtowy, nastawiony na "export" towarów poza granicę gminy, w tym także handel zagraniczny. Warto pamiętać, że handlować można każdym towarem i nie trzeba mieć go na swoim magazynie, ani wcześniej go kupić, jeżeli drobiazgowo przemyśleć wcześniej logistykę sprzedaży. Przy odpowiednij logistyce nie jest konieczne inwestowanie własnych środków. Podobna sytuacja ma miejsce, gdy dostawca i odbiorca mogą sobie zaufać, co może się zdarzyć w przypadku współpracy miejscowych, znajacych się przedsiębiorców.
To szansa dla ambitnych, młodych kandydatów na biznesmenów, którzy poza silną wolą pracy na własny rachunek, nie dysponują własnymi pieniędzmi.
3. Najlepszym rozwiązaniem byłaby symbioza miejscowych producentów (oraz przyszłych producentów) z miejscowymi biurami handlowymi.

Proponuję podjąć dyskusję nt. wszelkich dostępnych sposobów zarobkowania. Zachęcam do dyskusji każdego, kto myśli o prowadzeniu własnej działalności gospodarczej, ale także miejscowych i pozamiejscowych przedsiębiorców. Nie ma żadnej gwarancji, że się uda, ale próbować koniecznie trzeba. Należy jednak pamietać, że wg statystyk, w okresie pierwszych 2 lat istnienia, upada 90% firm. Uważam jednak zdecydowanie, że należy próbować ! Smile

Sądzę, że gm. P-ca ma już poważny problem tzw. zasobów pracy, co należy brać pod uwagę. Nie mniej ważna jest kwestia jakości zasobów pracy. Ponownie nawiązuję tutaj do lokalnych problemów alkoholowych. Być może to ostatni dzwonek przed trwałym pogrążeniem się w zastoju na wiele lat?

Jeżeli wystarczy Ci siły woli, to zachęcam do zapoznania się z treścią poniższego artykułu (http://biznes.onet.pl/16,1388950,prasa.html) i … rozmawiajmy, analizujmy, szukajmy i bierzmy sprawy w swoje ręce ! Uwżam, że warto się uczyć.

Zasoby i koszty pracy
Z opublikowanych ostatnio przez Instytut Badań nad Gospodarką Rynkową wyników badania "Atrakcyjność inwestycyjna województw i podregionów Polski 2006" wynika, że zasoby pracy danego regionu są jednym z podstawowych powodów lokalizacji tam inwestycji, a więc wpływają na tworzenie nowych miejsc pracy. Dla prowadzenia działalności przemysłowej uprzywilejowane są więc obszary, w których przemysł był czy jest silnie rozwinięty. Z kolei dla działalności usługowej najlepsze zasoby pracy są w największych miastach, zarówno pod względem wielkości, jak i jakości.

W Polsce obserwuje się silne przestrzenne zróżnicowanie zasobów pracy. Jego skalę, zdaniem autorów raportu IBnGR, można ocenić biorąc pod uwagę samą liczbę pracujących. I tak na przykład w podregionie warszawskim zasoby pracy szacowano w 2004 r. na około 1 mln osób, podczas gdy np. w podregionie ełckim wynosiły one około 54 tys. osób. Regiony typowo rolnicze dysponują bowiem znacznie mniejszymi zasobami pracy.

Autorzy badania IBnGR przeanalizowali zasoby oraz koszty pracy w poszczególnych województwach zarówno pod względem ich wielkości, jak i jakości. Z badań wynika, że bezkonkurencyjne w rankingu okazało się województwo śląskie, choć "pozycję lidera zawdzięcza wielkości zasobów, a nie ich jakości. Region cechuje się bowiem bardzo wysoką, nieporównywalną z innymi obszarami, gęstością pracujących, bezrobotnych i absolwentów. Natomiast w zakresie jakości zasobów pracy, czyli przedsiębiorczości czy aktywności społecznej, sytuacja województwa jest znacznie gorsza. Również koszty pracy należą do najwyższych w kraju".

Drugie miejsce przypadło województwu małopolskiemu. Według badania jest ono znacznie mniej atrakcyjne pod względem zasobów i kosztów pracy od woj. śląskiego, ale zdecydowanie przeważa nad następnym w rankingu woj. łódzkim. Małopolskie ma ponadprzeciętny poziom aktywności społecznej, ponadprzeciętną gęstość pracujących, bezrobotnych i absolwentów. Woj. łódzkie ma z kolei niskie koszty pracy.

Według raportu IBnGR, wyraźnie niższymi zasobami i kosztami pracy charakteryzuje się sześć województw: zachodniopomorskie, podkarpackie, świętokrzyskie, lubuskie, mazowieckie i opolskie. Mają one (z wyjątkiem mazowieckiego) niską gęstość pracujących, studentów, niski poziom aktywności społecznej oraz wyraźnie niższe od przeciętnej koszty pracy. Woj. mazowieckie ma zaś najwyższe koszty pracy w kraju, co obniża pozycję tego regionu w rankingu.

Na ostatnich miejscach w rankingu IBnGR plasują się województwa: lubelskie, warmińsko- mazurskie i podlaskie. Mają bardzo małe zasoby pracy i to zarówno pod względem gęstości pracujących, bezrobotnych i absolwentów, zaś ich mocną stroną są bardzo niskie koszty pracy oraz ponadprzeciętna aktywność społeczna.

Struktura bezrobocia
Analizując rynek pracy w Polsce musimy uwzględnić, oprócz jego wielkości zasobów, także ich strukturę. Wpływa ona bowiem przede wszystkim na kształt zatrudnienia i wielkość stopy bezrobocia, różną w zależności od regionu kraju. Bezrobocie w Polsce, pomimo obserwowanego od początku 2004 r. znacznego spadku, nadal ma charakter strukturalny i wynika z niedopasowania popytu i podaży na pracę w zakresie predyspozycji, kwalifikacji i doświadczenia zawodowego. Dla większości przedsiębiorstw osoby długotrwale pozostające bez pracy, słabo wykształcone czy bez doświadczenia zawodowego nie są atrakcyjne jako kandydaci na nowych pracowników. Tak więc bezrobocie nadal najsilniejsze jest na wsi. Według danych GUS z końca października 2006 r., około 42,8 proc. osób z ogólnej liczby bezrobotnych było mieszkańcami wsi.

Najwyższą stopę bezrobocia odnotowano w omawianym okresie w województwach: warmińsko-mazurskim (23,2 proc.), zachodniopomorskim (21,2 proc.), lubuskim (19,4 proc.) i kujawsko-pomorskim (19,1 proc.). Najniższą stopą bezrobocia charakteryzowały się natomiast województwa: małopolskie (11,3 proc.), wielkopolskie (11,8 proc.) oraz mazowieckie (11,9 proc.).

- Warto zauważyć, że realne bezrobocie w Polsce jest przynajmniej o jedną trzecią mniejsze niż podawane przez GUS - ocenia prof. Janusz Czapiński, twórca raportu "Diagnoza społeczna 2005". - Realnie może to być w tej chwili 12 albo nawet 11 proc.

W opinii Michała Boniego, mamy olbrzymie, nierozwiązane problemy regionalne.

- Na mapie Polski widać to wyraźnie - cały czas mamy klastry bezrobocia. Od woj. lubuskiego przez północ kraju po białostockie, świętokrzyskie, a także częściowo małopolskie jest obszar, gdzie nawet przy wzroście PKB bezrobocie spada mniej niż gdzie indziej. Niektóre wydatki budżetowe, np. na roboty drogowe, są dzielone według algorytmu, który promuje gminy z wyższym bezrobociem, więc niektórzy starostowie wcale nie chcą, żeby im bezrobocie radykalnie spadło - twierdzi Michał Boni. - To jest model stagnacyjny, który jednak jakoś działa...

Post został pochwalony 0 razy

W gospodarce rynkowej kluczem do sukcesu nie jest sama produkcja. Jak podkreślają również rolnicy - wyprodukować można wszystko. Prawdziwy problem leży gdzie indziej – towar trzeba jeszcze sprzedać, oczywiście najlepiej z godziwym zyskiem. Ale jak? Teoretyczna odpowiedź wydaje się prosta – należy produkować to, na co jest nabywca i w takiej ilości, jaką można sprzedać. Jednak stosowanie takiego podejścia - podejścia marketingowego - jest w praktyce znacznie trudniejsze. Dla pojedynczego rolnika często jest wręcz niemożliwe. Rozwiązaniem ułatwiającym dostosowanie się, przynajmniej częściowo, do wymogów rynku może być współpraca i organizowanie się rolników w grupy producentów. Grupa producentów może jednak pomóc tylko wtedy, kiedy jest utworzona w celu prowadzenia działalności gospodarczej i taką działalność prowadzi.

Czym jest grupa producentów?

Najprostsza definicja grupy producentów brzmi:
"Grupa producentów" to zespół rolników, którzy działają wspólnie w celu zwiększania swoich dochodów i poprawy pozycji rynkowej swoich gospodarstw.
To, w jaki sposób grupa producentów może realizować ten cel, zależy od formy prawnej jaką przyjmie, ponieważ:
- "Grupa producentów" nie jest formą prawną!
- "Grupa producentów" jest tylko zbiorczą nazwą dla różnych form prawnych, jakie przyjmują wspólnie działający rolnicy.
Zupełnie tak samo, jak nazwa "samochód" jest zbiorczą nazwą dla różnych pojazdów - osobowych, dostawczych czy ciężarowych.

Przykładami form prawnych przyjmowanych przez grupy producentów są:
spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.),
spółdzielnia,
zrzeszenie czy stowarzyszenie.

Ryszard L.

Post został pochwalony 0 razy